23 ذی القعده یکی از دوست داشتنی روزهای سال است؛ روز مخصوص زیارت امام عشق، علی بن موسی الرضا علیه آلاف التحیه و الثناء. فرقی هم نمی کند پنجه در پنجره های ضریح دلربایش انداخته باشی یا ضریح را به مهمانی خانه دل بی قرارت آورده باشی. امام می شنود نجوای درونت را و جواب می دهد خواسته های پنهانیت را.

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دو نفر را پاره تن خویش نامید: دخترمظلومش فاطمه سلام الله علیها را و فرزند غریبش علی بن موس الرضا علیه السلام را.

فرمود:«ستدفن بضعة منی بخراسان ما زارها مکروب الا نفس الله کربته ولا مذنب الا غفرالله ذنوبه»؛ پاره تن من در خراسان دفن خواهد شد، هیچ گرفتار و گنه‏کاری او را زیارت نکند جز این که خداوند گرفتاری او را برطرف سازد و گناهانش را ببخشاید. عیون اخبار الرضا، ج‏2، ص‏257.

مرحوم حاج شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان می نویسد: 23 ذی القعده روز بسیار شریفی است. این روز زیارتی مخصوص امام رضا علیه السلام است و زیارت آن حضرت از دور و نزدیک سنت است.

آقا جان! اذن دخول می خواهیم، اجازه می دهید؟

دلتان را به پنجره فولاد دخیل بستید، همه را دعا کنید. کسی از قلم نیفتد!

ای آستان قدس تو تنها پناه من                        بر خاک باد پیش تو روی سیاه من
می آید از درون ضریحت شمیم عشق                 پیچیده در فضای حرم سوز و آه من
چشمم به چلچراغ حریم تو روشن است              ای چلچراغ چشم تو، خورشید راه من
گلدسته ات منادی صورت اذان عشق                 مأنوس با غروب و زوال و پگاه من
مهر از فروغ گنبد پاکت گرفته وام                      شمس الشموس هستی و نامت گواه من 

ای غربت مجسم تاریخ، ای امام                         ای خاک پای مرقد تو بوسه گاه من

شعر از عبدالله حسینی